[นิทาน] คำสัญญาที่เป็นไปไม่ได้

เกือบเอาชีวิตไม่รอดจาก คำสัญญาที่เป็นไปไม่ได้ และความโลภ นี่คือการเรียนรู้ชีวิตจากนิทาน เมื่อหมาป่า หลงเชื่อสุนัขผอมแห้ง เป็นเรื่องราวของนิทาย อิสปเรื่อง หมาป่ากับสุนัขผู้ผอมแห้ง

นิทานเรื่อง หมาป่ากับสุนัขผู้ผอมแห้ง

เย็นวันหนึ่งขณะที่หมาป่ากำลังด้อมๆ มองๆ อยู่แถวหมู่บ้าน มันก็บังเอิญเผชิญเข้ากับ สุนัขผอมแห้งแรงน้อยจนหนังแทบติดกระดูกตัวหนึ่ง หมาป่าทำจมูกฟุดฟิดใส่อาหารอันผอมแห้งของมันราวกับว่าไม่เคยหิวโหยเช่นนี้มาก่อน มันจึงเดินตรงไปหาเจ้าสุนัข ขณะที่สุนัขเองก็ถอยหนี

“ขอให้ข้าได้เตือนนายท่านหน่อยเถิด”
เจ้าสุนัขกล่าว คำพูดของมันถูกขัดเป็นระยะขณะพยายามเลี่ยงหลบคมเขี้ยวของหมาป่า

“ท่านจะต้องกล้ำกลืนฝืนทนสักเพียงใด หากท่านจะกินข้าในตอนนี้ ดูซี่โครงของข้าสิ ข้าไม่มีอะไรเลยนอกจากหนังและกระดูก แต่ขอให้ข้าได้บอกท่านเป็นการส่วนตัวสักหน่อย อีกไม่กี่วัน เจ้านายของข้าก็จะจัดงานเลี้ยงแต่งงานให้ลูกสาวคนเดียวของเขา ท่านคงพอเดาได้ว่าข้าจะอ้วนท้วนสมบูรณ์ขึ้นสักแค่ไหนจากเศษอาหารที่เหลือจากโต๊ะ เมื่อถึงตอนนั้นท่านค่อยกินข้าก็ยังไม่สาย”

เจ้าหมาป่าจะนึกไปว่ามันคงดีเพียงใดหนอ หากได้กินเนื้อสุนัขอ้วนพีแทนที่จะเป็นเจ้าตัวผอมกะหร่องที่อยู่รตรงหน้า มันจึงหยุดโจมตีและจากไปพร้อมกับคำสัญญาว่าจะกลับมา

อีกไม่กี่วันถัดมา เจ้าหมาป่าก็กลับมาหาเสบียงอาหารที่ได้รับคำมั่นเอาไว้ มันพบเจ้าสุนัขในสนามหลังบ้านเจ้านายของมัน และเรียกให้มันออกมาเป็นอาหารของตนเสียดีๆ

“นายท่าน” เจ้าสุนัขตอบพลางยิ้มกริ่ม “ข้ายินดีอย่างยิ่งที่ท่านจะได้กินข้า ข้าจะออกไปทันทีที่สุนัขเฝ้าประตูเปิดประตูให้”

แต่ทว่า สุนัขเฝ้าประตู เป็นสุนัขตัวใหญ่ยักษ์ที่เจ้าหมาป่ารู้ดี จากประสบการณ์อันเจ็บปวดว่าไม่เคยปรานีต่อเหล่าหมาป่า ดังนั้นมันจึงตัดสินใจไม่รั้งรอและเผ่นแน่บไปอย่างเร็วที่สุดเท่าที่ขาของมันจะพาไปได้

ข้อคิดที่ได้

อย่ายึดมั่นในคำสัญญาที่มุ่งจะล่อลวงเราด้วยผลประโยชน์ จงพอใจในสิ่งที่เราได้รับดีกว่า