มาจาก พระราชพรหมยาน, ธัมมวิโมกข์ หลวงพ่อ ได้อธิบายเรื่อง อทิสสมานกาย ใว้ดังนี้
อทิสสมานกาย คือตัวเราจริง ๆ มันอยู่ในกายเนื้อ นักปราชญ์ทั้งหลายโปรดทราบ
อย่าลืมนะ อทิสสมานกาย คือกายที่เราไม่สามารถเห็นได้ด้วยตาเนื้อ นั่นคือการที่เรานอนแล้วฝันว่าไปโน่น ไปนี่ ไปนั่น ทำอะไรอย่างนั้นอย่างนี้ นี่แหละ ๆ นี่สำคัญมาก กายตัวนี้แหละที่เราสามารถจะรู้ได้ว่าเราเป็นอย่างไร
เวลาเราตายไปแล้ว ที่บรรดาศาสตราจารย์ทั้งหลายท่านบอกว่า “สูญ” น่ะนั่นมันเป็นวิชาของท่าน แต่วิชาของพระพุทธเจ้านี่ตายแล้วไม่สูญนะ อย่าลืมว่าคนที่พูดว่าตายแล้วสูญไม่เกิดอีก สวรรค์นรกไม่มีนั้น ไม่ใช่สาวกขององค์สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้านะ และก็ไม่ใช่สาวกของพระเทวทัต
เพราะเทวทัตท่านยังดี รู้จักนรก รู้จักสวรรค์ แต่ว่าไม่รู้ว่าสาวกของใครกัน นี่ “สูญโญ” เลยนะ พวกนี้โน่น “โลกันตนรก” นั่นแหละ
พระเทวทัตท่านอยู่แค่อเวจี ถ้าเป็นสาวกของเทวทัตก็อยู่แค่อเวจี ถ้าไม่ใช่สาวกของเทวทัตก็ต้องลงโลกันต์ไปเลย แต่ไม่หายไปไหนหรอก ดิ้นแด๊ก ๆ อยู่นั่นแหละ กินเนื้อกันเอง น้ำกรดกัดหนาวบ้าง ร้อนบ้าง สบาย ๆ
ก็รวมความว่าสำหรับจิตของคน รู้จิตเบา ๆ ตอนนี้ถ้าบังเอิญเจอพระอันนี้ดีมาก เจโตปริยญาณให้ดูพระที่เราจะทำบุญ จิตเป็นจิตปุถุชน สกปรกเหมือนกับเนื้อที่วางขายในตลาดอย่างนี้จิตปุถุชน
ถ้าเป็นจิตของกัลยาณชนผู้ทรงฌาน ฌานขนาดไหนนี่บุญไม่เท่ากันนะ หรือว่าจิตของพระโสดาบัน พระสกิทาคามี พระอนาคามี พระอรหันต์
อันนี้ทำบุญแล้วได้ผลไม่เท่ากัน
ดีกว่าขึ้นไปตามลำดับ ถ้ากำลังจิตเป็นปุถุชนล่ะก็ ทำบุญเท่าไหร่ก็ขาดทุนทั้งหมดนั่นแหละ เพราะอะไรเพราะแกต้องไปนรกนี่ เราไปเลี้ยงคนไปนรก คนที่จะไป นรกเขาก็แนะนำให้เราไป นรกเหมือนเขา ทางเดียวกัน
ไอ้ทางดี ๆ น่ะแกไม่แนะนำ ไม่ต้องห่วง อย่าไปนึกว่า เออ..เขาต้องแนะนำให้เราดีไม่ใช่อย่างนั้นนะ ไม่มีทางหรอก เขาเกรงเราจะรู้ว่าเขาชั่ว
และทางที่ดีที่สุดก็คือ เราปรับปรุงใจของเรา ใจของเรามันจะสะอาดไหมได้เต็มที่แต่ก็ให้สะอาดพอดีตามกำลัง อย่างน้อย ๆ เราก็จะได้รู้ใจเราว่า เวลานี้อารมณ์อะไรบ้างที่มันกวนใจหนัก
ราคะ ความรักรึ ?
หรือโลภะ ความโลภ
หรือโทสะ ความโกรธ
หรือโมหะ ความหลง
อย่างเลว ๆ ที่สุดก็พยายามขับจิตให้ใสเป็นแก้วเสียก่อน จิตใสเป็นแก้วนั่นเป็นฌานโลกีย์ฌาน 4 ตอนเช้ามืดขับจิตให้ใสเป็นแก้ว เต็มกำลัง
กลางวัน ฝุ่นละอองจะมาปนบ้างอุปกิเลสจะมีบ้าง มันก็มีกำลังไม่มาก มันไม่หนาเตอะล้างง่าย ๆ เบา ๆ อย่างนี้ จิตก็เป็นสุข
พระราชพรหมยาน,ธัมมวิโมกข์
(2562),456,36-37
